O TYM, GDZIE BYŁAM KIEDY MNIE NIE BYŁO

I dlaczego właściwie zniknęłam...

W wielkim skrócie...

Przed świętami Wielkiej Nocy pochłonęła mnie duża akcja charytatywna, 

wymyślona wspólnie z koleżanką, z którą co roku organizuję Szlachetną Paczkę. 

(Ania, jeśli to czytasz - CMOK! :*)

Udało się pomóc dużemu ośrodkowi pomocy społecznej,

 skupiającemu blisko setkę dzieciaków, głównie sierot, 

z różnym stopniem niepełnosprawności, oraz Ośrodkowi Wychowawczemu w Mysłowicach. 

Ogromny zastrzyk pozytywnej energii. Wiele chwil wzruszeń.

Nie kłamał ktoś, kto kiedyś powiedział, że ofiarujący czerpie z pomocy więcej niż ofiarowany.

Zaraz potem była Majówka. Jak co roku "babska", z moimi przyjaciółkami ze studiów.

I remont. Który ciągnął się w nieskończoność.

Ale w końcu sypialnia i salon zaczynają wyglądać tak, jak to sobie wymarzyliśmy.

Między palcami przeleciał mi czerwiec, lipiec, połowa sierpnia.

W pewnym momencie zaczął mnie męczyć ten wirtualny świat.

Coraz bardziej zaczęłam dostrzegać jego obłudę, dwulicowość, 

nierzadko wykreowaną, idyllistyczną rzeczywistość.

Niczego nie znoszę bardziej od fałszu.

I wiecie co jest w tym wszystkim najgorsze?

OCENIANIE.

Ocenianie innych po pozorach, po tym fragmencie życia jakim dzielą się z innymi poprzez bloga,

po strzępkach informacji, po zdjęciach, po zasłyszanych opowieściach....

Długo zastanawiałam się czy chcę tu wrócić.

Czy jest mi to do czegoś potrzebne?

Mój blog na szczęście nigdy nie był miejscem mojego zbytniego uzewnętrzniania się.

Miejscem na wylewanie żali, smutków i zbytniego ekshibicjonizmu.

Był raczej moją fotograficzną wędrówką.

Codziennych chwil łapaniem.

I przez te 4 długie miesiące dostałam od Was tak wiele wyrazów sympatii.

Tyle ciepłych maili z pytaniami, czy na pewno wszystko u mnie w porządku.

Tyle zapewnień, że ktoś wyczekuje na kolejny wpis, na kolejne zdjęcia.

Tyle rozmów wirtualnych, facebookowych...

Chcąc nie chcąc zżyłam się z tym miejscem.

I chcę dalej - nie wiem jeszcze w jakiej formie - być tutaj. 

Bo miejsce to istnieje nie tylko dla mnie.

Istnieje też dla Was.

P.S Puszczam też oczko do wszystkich znajomych z "niewirtualnego świata". 

Nie wiedziałam, że tylu z Was wie o istnieniu tego bloga! 

Tym bardziej mi miło, że tutaj zaglądacie i dopytywaliście kiedy wracam.