100 I URODZINY

Stuknęła mi setka.
Setny post.
Cieszę się, że istnieje to miejsce.
I nawet nie wyobrażacie sobie, jak cieszę się, że jesteście Wy.
Choć blog powstał przede wszystkim dla mnie samej, by ocalić od zapomnienia te z pozoru nic nieznaczące chwile codzienności. 
Utrwalić kadry, które od dawna zapisane były w mojej głowie. 
Zapisać myśli, które tłuką się, gdzieś w środku.
To jednak świadomość, że komuś podoba się to, co robię, że zagląda tu od czasu do czasu, napisze od siebie kilka słów... to wszystko jest ogromnie budujące.
Dziękuję, że jesteście. 

Dziś, 10 czerwca, urodziny obchodzi mój Kochany Tato! 
Mogę śmiało powiedzieć, że gdyby nie On, pewnie tego miejsca by nie było.
Nawet w  najodleglejszych wspomnieniach z dzieciństwa widzę Mojego Tatę ... z aparatem - od zawsze.
Do dziś w domu zalega powiększalnik marki "Krokus", kuwety na odczynniki, szczypce, rzutnik do slajdów, całe mnóstwo zdjęć i karton przeźroczy...
To Tato podarował mi swojego Zenitha, uczył i cierpliwie tłumaczył o co w tym wszystkim chodzi.

      
To z Tatą potrafię po sto razy oglądać te same slajdy czy zdjęcia.
Mama tylko załamuje ręce, gdy widzi Nas schodzących kolejny raz ze strychu z ekranem, rzutnikiem i kartonem. 
"Zupełnie nie rozumiem, jak można po sto razy oglądać jedno i to samo."
A właśnie, że można! Tylko trzeba to czuć.
Tę magię zaklęta w kadrze.
Historię zapisaną na przeźroczu.
Emocje ludzi, ich twarze.
Radości i smutki. 
I to wszystko zamknięte w jednym małym obrazku.


Dziękuję, Tato! Kocham Cię.




Dziś jedna taka historia. Okiem mojego Taty.
Pewna mroźna zima.
Gniezno, początek lat 80-tych.
Zdjęcia: Mój Tato.

Przepraszam za jakość - to zdjęcie slajdu.